Een interview met Attiya Gamri (#26)
- Wil zich inzetten voor dak- en thuislozen, tienermoeders en jeugdproblematiek
- Wilt haar geschiedenis gebruiken om de verbinding te zoeken
- Danst graag de tango met haar man
Leuk dat je er bent. Ik zat net je campagnefilmpje te kijken en daar zeg je ‘’wie had gedacht dat een bang meisje op een ezel het verschil kan maken?’’. Dan heb je het natuurlijk over je jeugd, kan je vertellen hoe je die kracht gaat meenemen naar de politiek?
Ik denk dat het vooral zit in het gegeven dat het bange meisje dat is gewoon onrechtvaardig is. Die hele situatie is onrechtvaardig. Dat je als klein kind wordt bekogeld met stenen, omdat de mensen in je omgeving je zien als niet goed of slecht of vies of je gewoon niet respecteren. En dat je als kind eigenlijk al heel vroeg het gevoel hebt dat dat niet goed is. Dat heb ik eigenlijk wel heel lang in mijn leven vastgehouden. Ik heb mij voorgenomen om op te komen voor mensen die iets oneerlijks meemaken – als ik daar de kans voor krijg. In de situatie waar ik met mijn familie in verkeerde is niemand voor ons opgekomen. Niemand heeft gezegd: stop eens met stenen gooien, daar zit een meisje van acht jaar op dat ezeltje. Er waren geen volwassenen die voor mij opkwamen. Dat is wel de kracht die ik heb, dat zie je ook in mijn werk. Daar kom ik op voor kinderen die mishandeld worden of niet beschermd worden. Dat is de hele jeugdbescherming. In de politiek zijn er nog heel veel groepen in Nederland die hulp nodig hebben. En dan ook voornamelijk tijdelijke hulp he, want het is vaak een momentopname. Door omstandigheden raak je je stabiliteit kwijt en dan vind ik dat je er als samenleving voor elkaar moet zijn. Dat wil ik. Dat heb ik de afgelopen 20 jaar gedaan.
Moedig, want je zegt dat je die verantwoordelijk vroeg hebt moeten leren pakken. Dat zien we ook in je werkzaamheden. Eerst gemeenteraadslid, toen provinciale staten en misschien zo de tweede kamer. Kan je wat vertellen over die ervaringen?
Toen we in Nederland kwamen zijn we door veel mensen geholpen. We waren statushouders, we kregen een huis en we hadden eigenlijk verder niks. Toen zijn we geholpen door Nederlanders om ons heen. Die kwamen in de winter met winterkleding of gingen ons uitleggen hoe je een fietsband moet plakken, heel praktisch. Op een gegeven moment dacht ik dat ik ook mensen wou helpen. Toen ben ik maatschappelijk werkster geworden. En ik heb dat eigenlijk tot nu toe gedaan, al die verschillende functies, heb ik mij gefocust op allemaal doelgroepen zoals daklozen, tienermoeders, mishandelde vrouwen, loverboys problematiek, enzovoort. Ik heb mij altijd beziggehouden met dat dit onrechtvaardig is en dat deze mensen hulp nodig hebben. Dat doe ik en dat is mijn werk. Ik besefte mij dan ook dat de politiek eigenlijk heel veel invloed heeft op alles wat ik als kind heb meegemaakt. Of ik nu studiebeurs zou krijgen of niet was voor mij extreem belangrijk. Mijn ouders hadden mij nooit naar de hogeschool gestuurd als ik geen studiebeurs had gekregen. Nou jij kent dat vanuit je eigen levensverhaal ook. Op tal van die zaken, huursubsidie, ziekenfonds, alles heeft mijn familie gekregen, ontvangen, om te staan waar Mijn moeder vind het bijvoorbeeld nog altijd heel bijzonder dat ze een AOW krijgt. Dat ze zomaar geld krijgt van de overheid. Dat ze in haar levensbehoefte kan voorzien. Dus ik ben mij heel bewust geworden dat politiek heel veel invloed heeft op alles dat in de samenleving gebeurd.
‘Je moet mensen altijd serieus nemen. Altijd naar ze luisteren’
Ik had een interview van je gezien bij radio 1 en daar vertelde je over familie van jou die vanwege hun geloof vervolgd werden. Wat je zegt, dat zorgt er natuurlijk voor dat jij een ontzettend verantwoordelijkheidsgevoel hebt ontwikkelt, maar als ik het persoonlijk maak. Ik heb dat nooit meegemaakt. Ik begrijp de ernst van de situatie, maar hoe ga je dat gevoel – dat vuur in jou – overdragen aan Nederland of de jongere generatie?
Door met passie erover te praten en mijn verhaal in alle eerlijkheid te vertellen. Een ander voorbeeld: je hebt wel eens discussies, ik heb twee jonge dochters, en dan hebben ze het over mooie kleren. Allemaal merkkleding enzo. En soms staan ze dan met vriendingen te praten over merkkleding. Op dat moment ben ik in staat – wanneer de discussie gaat over dure merken – dan durf ik te zeggen dat ik ben opgegroeid met tweedehands kleren. Dan zie je iedereen een beetje opkijken, maar ik schaam mij daar niet voor. Dat ik heel erg bang ben geweest om met die stenen bekogelt te worden en dat ik die angst nog steeds eigenlijk voel, dat durf ik hardop te zetten. Om die werelden zoals ze zijn te laten zien. En je daar niet voor te schamen of niet bang te zijn om afgerekend te worden. Op die manier zal ik ook politiek bedrijven. Uiteraard zijn er veel thema’s waar dat niet speelt, maar ik ben wel een volksvertegenwoordiger die altijd op stap gaat. Dat heb ik als statenlid ook gedaan. Dan ging het over reconstructie van het boerenland, ja ik las de stukken, maar ik ging ook op stap. Ik wilde ook gewoon weten hoe die boeren dat beleven. Wat deed dat met hun. Dus ik vind het verhaal achter de stukken, achter de beleidsvoorstellen, ontzettend belangrijk. Dan wordt het levendig. Voorbeeld is die hele toeslagenaffaire. Als ik in de TK had gezeten dan weet ik zeker dat ik op stap was geweest naar die mensen. Zo doe ik dat ook op mijn werk. Ik ben directeur, maar als ik mails krijg van clienten ga ik meteen bij ze langs. Je moet mensen altijd serieus nemen. Altijd naar ze luisteren. Dan kan je de juiste vragen stellen en zelf met enorm veel passie debatteren. Dat contact is heel belangrijk.
Kan je nog een situatie voor de geest halen waarin je zo’n contact had waar het echt uitzonderlijk waardevol was?
Ja, pas geleden belde een oma mij op. Ze zei: ik heb twee kinderen hier. Ze had de kinderen van haar eigen dochter in huis genomen, omdat ze niet in staat was voor haar kinderen te zorgen. Ze had geen vergoeding gekregen van de overheid voor de eerste drie maanden dat ze die kinderen had. En die vrouw heeft gewoon een AOW en dan moet ze nog winterkleding kopen voor die kinderen. En ze had ook heel veel gemailt, ze had ook mijn medewerker gemailt en eigenlijk had iedereen zoiets van: het het zijn je kleinkinderen waar zit je nou om te zeuren? En toen ik het mailtje kreeg heb ik meteen een mail gestuurd of ik kan bellen. Dan bel ik de dame, we praten, ze laat me de stukken zien. Uiteindelijk stond ze op en zei ze: ‘’weet je, ook al krijg ik geen vergoeding, ik vind dit zo waardevol dat u naar mijn verhaal heeft geluisterd. Ik heb de afgelopen zes maanden voordurend het gevoel gehad dat mensen met niet serieus namen’’. Nou dat vind ik belangrijk.
Dat is inderdaad erg mooi, ook mooi dat je daar energie uit kan halen. Nu kan ik natuurlijk ook begrijpen dat als je zo politiek bezig bent dat je daar soms ook moe van kan worden. Wat zijn de dingen waar je naar terug kan grijpen in tijden van stress, waar je rust uit haalt?
Uiteraard is dat mijn gezin. Ook wandelen, ik vind de omgeving van Haarlem prachtig. Ik ga de duinen bijvoorbeeld vaak in. Muziek luisteren vind ik heel belangrijk. Ik dans met mijn man de tango, dus dat zijn de momenten waarop je echt los kunt laten. Echt genieten van de omgeving en mijn gezin.
‘Ik ben ontzettend blij dat de PvdA weer echt staat voor de sociaal-democratie’
Gelukkig. Eerder in het gesprek had je het over dak- en thuislozen. Kan je concreet maken wat je voor hun wilt betekenen?
Ik weet gewoon uit ervaring in de tijd dat ik zelf met dak- en thuislozen werkte dat het moeilijk is voor mensen om zich in te schrijven voor een zwerversuitkering of gewoon überhaupt voor dingen bij de gemeente. Die hele bureaucratie voor dak- en thuislozen is enorm. En de dak- en thuislozen zijn bij uitstek een groep die vaak hun papieren niet op orde hebben. Voor alles waar je om hulp komt vraagt de hulpverlener eerst: mag ik je identiteitskaart? Nou, die hebben die mensen gewoon niet meer. We moeten echt onze regelgeving zo gaan organiseren dat je juist voor deze groepen, die helemaal niets hebben, juist heel makkelijk en toegankelijk wordt. Want uiteindelijk wil je mensen niet afschrijven, je wilt mensen mee laten doen. Als je hun dat gevoel geeft dan gaan ze ook hun best doen. Neem bijvoorbeeld de tienerzwervers in de stad die maar de hele dag rondjes lopen. Die groepen moeten we eigenlijk van de straat kunnen plukken en intensief begeleiden zodat ze binnen vier maanden rust hebben, de basis rond is, dat ze ergens kunnen slapen, dat ze geld hebben. Dan pas kan je praten over wat gaan we nou doen om te voorkomen dat je weer dakloos raakt. En dat geld ook voor mensen die schulden hebben. We kijken vaak neer op mensen die schulden hebben in plaats van dat we zeggen van: onze samenleving gaat jou helpen. We gaan zorgen dat die niet meer gebeurd. Dus ik kijk graag vanuit de politiek hoe we de regelgeving vorm moeten geven, zodat de onderkant van de samenleving er straks niet meer is.
Ik vind het een duidelijk verhaal, je komt over als een verbinder, iemand die stigma wilt doorbreken. Wil je nog ergens mee afsluiten?
Ik ben ontzettend blij dat de PvdA weer echt staat voor de sociaal-democratie en haar eigen principes. Daarom voel ik me echt verantwoordelijk om te zorgen dat we zoveel mogelijk zetels bemachtigen. We hebben nu een partijprogramma dat heel goed past bij onze waardes. Daar mogen we heel trots op zijn. Er staan echt hele goede dingen in. Dus iedereen is welkom om te helpen.
Wil je meer weten of Attiya?
De link naar haar profiel: https://www.pvda.nl/politici/attiya-gamri/
En naar haar campagne video (ook over de ezel): https://twitter.com/AttiyaGamri/status/1355914435085422593?s=20
